Αφήνουμε πίσω το Χάλστατ και κινούμαστε νοτιοδυτικά για να περάσουμε το πιο φημισμένο πάσο των Αυστριακών Άλπεων, το Grossglockner. Το έχω περάσει άλλη μια φορά το 2010 και θυμάμαι ότι αποτελεί μία από τις πιο όμορφες διαδρομές που έχω κάνει στη ζωή μου.
Ο καιρός δεν είναι καλός και επειδή το πάσο είναι κλειστό λόγω χιονιού, θα μείνουμε στο Φούσκ (Fusch) για να το περάσουμε την επόμενη μέρα το πρωί. Μια αναγκαστική διαμονή μιας και το πλάνο ήταν να μείνουμε στο Χαϊλίγκενμπλουτ. Ένα πανέμορφο χωριό από την άλλη πλευρά του πάσου. Το Φούσκ γενικά δεν λέει κάτι ως χωριό, άλλα ξεκουραστήκαμε και περάσαμε όμορφα τρώγοντας σνίτσελ και πίνοντας μπύρες.
Το επόμενο πρωί ξεκίνησα να ανηφορίζω μόνος μου, καθώς ο συνταξιδιώτης μου θα επέστρεφε Ελλάδα, και δεν ήθελε να περάσει το βουνό. Έχει σταματήσει να βρέχει και είναι όμορφα. Στο δρόμο συναντώ και αρκετούς ποδηλάτες που πηγαίνουν προς τα καταφύγια. Πλησιάζω στα διόδια και στο βάθος το Γκροσγκλόκνερ φαίνεται χιονισμένο. Θέλω να πιστεύω ότι ο δρόμος θα είναι ανοιχτός για να μπορέσω να περάσω. Το κόστος διέλευσης είναι 25€ για τις μοτοσυκλέτες και 35€ για τα αυτοκίνητα, για μια απόσταση περίπου 48 χιλιομέτρων.
Πληροφορίες θα βρείτε στο grossglockner.at.
Στη διαδρομή σε κάθε φουρκέτα υπάρχουν πινακίδες που αναφέρουν το υψόμετρο που βρίσκεσαι. Στο βάθος έχει συνεφιά, οπότε καταλαβαίνω ότι σίγουρα θα συναντήσω ομίχλη από κάποιο σημείο και μετά. Την προηγούμενη φορά το είχα περάσει από την αντίθετη κατεύθυνση και με καλό καιρό, οπότε είναι σαν να βιώνω μια νέα εμπειρία. Μετά το 2ο καταφύγιο που συναντώ το χιόνι κάνει την εμφάνιση του, στα 2330 μέτρα. Στο 3o καταφύγιο θα κάνω μια στάση για να τραβήξω μερικές φωτογραφίες, καθώς το τοπίο είναι πολύ όμορφο.
Ξεκίνησα να ανέβω 2χλμ πιο ψηλά για να φτάσω στο Edelweissspitze. Το τμήμα εδώ είναι πλακόστρωτο, άλλα παρόλα αυτά βλέπω ότι έχει αρκετό πάγο κάτω και επειδή η μηχανή έχει μεγάλο βάρος από το φόρτωμα δεν παίρνω το ρίσκο να ανέβω. Ακόμα και μια χαζή πτώση θα με ταλαιπωρήσει αρκετά κάτω από αυτές τις συνθήκες, μόνο και μόνο για να τη σηκώσω. Το Edelweissspitze βρίσκεται στα 2.571 μέτρα, και αξίζει να φτάσεις εδώ πάνω. Έχει καφέ, εστιατόριο μέχρι και δωμάτια να μείνει κάποιος αν θέλει. Και αν ο καιρός το επιτρέπει η θέα είναι μαγική. Τα πλάνα από το το drone που υπάρχουν στο βίντεο μου τα παραχώρησε ο Ολλανδός φωτογράφος Binne-Louw Katsma και τον ευχαριστώ γι” αυτό.
Η κορυφή του Γκροσγκλόκνερ βρίσκεται στα δεξιά μου, έχει ύψος 3.798 μέτρα, και αποτελεί το ψηλότερο βουνό της Αυστρίας. Ο δρόμος κατασκευάστηκε το 1935 και θεωρείται ένα από τα πλέον αξιόλογα πάσα της κεντρικής Ευρώπης.
Η πορεία μου γίνεται για λίγο καθοδική και το χιόνι μειώνεται, άλλα ξαναανεβαίνοντας σε υψόμετρο μερικά χιλιόμετρα πιο κάτω γίνεται ακόμα πιο πυκνό. Σε αυτό το σημείο η ομίχλη δεν μου επιτρέπει να βλέπω και πολλά γύρω μου. Δεν μου έχει ξανατύχει να οδηγήσω σε τέτοιο σκηνικό και πραγματικά απολαμβάνω τη φάση.
Συνεχίζω την πορεία μου προς το νότο, το τοπίο είναι πανέμορφο και οδηγώ σιγά απολαμβάνοντας κάθε στιγμή. Αρκετά πιο χαμηλά θα συναντήσω έναν κυκλικό κόμβο, όπου θα κάνω δεξιά, για να κατευθύνθώ δυτικά. Είναι ο δρόμος για το καταφύγιο Kaiser Franz Josefs Höhe, όπου αποτελεί το ιδανικό μέρος για να δεις την κορυφή του Grossglockner. Η διαδρομή και από αυτή την πλευρά του βουνού είναι πολύ όμορφη. Σε κάποιο σημείο δημιουργείται ένας μικρός καταράκτης και οι ταξιδιώτες σταματούν για φωτογραφίες.
Το καταφύγιο βρίσκεται σε υψόμετρο 2.369μ και από εδώ ξεκινούν πολλές πεζοπορικές διαδρομές, για την κορυφή του βουνού και τον παγετώνα Pasterze. Οφείλει το όνομα του στον ομόνυμο αντιβασιλέα των Αψβούργων όπου ως λάτρης των βουνών ξεκίνησε το 1856 μια πεζοπορία από το Χαϊλίγκενμπλουτ και ανέβηκε στην κορυφή του Γκροσγκλόκνερ. Στο Kaiser Franz Josefs Höhe θα βρείτε ένα εστιατόριο που κάνει φανταστική σούπα Γκούλας, ένα εκθεσιακό κέντρο χιλιών τετραγωνικών μέτρων που φιλοξενεί διάφορες εκθέσεις και εκδηλώσεις και πολλά άλλα ενδιαφέροντα πράγματα που μπορείτε να πληροφορηθείτε εδώ.
Αφήνω πίσω μου το Grossglockner έχοντας μια γλυκιά θλίψη. Μου αρέσει τόσο πολύ αυτό το μέρος που νομίζω ότι θα μπορούσα να κάνω το πέρασμα αυτό ξανά και ξανά. Όμως συνεχίζω την πορεία μου προς το νότο θέλοντας να φτάσω στο πιο αγαπημένο χωριό που έχω επισκεφτεί επί Αυστριακού εδάφους, το Χαϊλίγκενμπλουτ.
