Μια ημερήσια εξόρμηση με το φίλο μου το Γιάννη στην κεντρική Πελοπόννησο. Μια βόλτα 490χλμ σε πανέμορφα τοπία με φιλόξενους ανθρώπους. Κάποια μέρη τα έχω επισκεφθεί ξανά, ενώ τα υπόλοιπα μου τα πρότεινε ο Δημήτρης που έχει το blog mototaxidiotis, τον οποίο συμβουλεύομαι πάντα, μιας και είναι λες και έχει καταπιεί χάρτη.
H πρώτη μας στάση θα γίνει στη Βυτίνα για να πιούμε ένα καφεδάκι στην πλατεία. Η Βυτίνα είναι δημοφιλής τουριστικός προορισμός όλες τις εποχές του χρόνου, ενώ αποτελεί ιδανική βάση για την εξερεύνηση της ευρύτερης περιοχής. Βρίσκεται στο κέντρο της Πελοποννήσου σε υψόμετρο 1033μ. και έχει ωραία ξενοδοχεία για να μείνεις. Η αλήθεια είναι πως είχα να έρθω χρόνια και το νέο κοσμοπολίτικο προφίλ που έχει αποκτήσει δεν ταιριάζει απόλυτα με τα γούστα μου. Δεν παύει όπως να είναι ένα ιδιαίτερα όμορφο χωριό που δεν γίνεται να μην την επισκεφθείς αν βρεθείς στην περιοχή. Η Βυτίνα έχει βαθειά ιστορία. Το 1821 υπήρξε κέντρο ανεφοδιασμού της επανάστασης, όπου αυτό είχε συνέπεια το να πυρποληθεί επτά φορές από τον Ιμπραήμ. Μετά την απελευθέρωση και μέχρι τον Β” Παγκόσμιο Πόλεμο αποτέλεσε μεγάλο εμπορικό κέντρο της ευρύτερης περιοχής. Υπήρχε μάλιστα και υποκατάστημα της Τράπεζας των Αθηνών εδώ, καθώς και Δασοκομική Σχολή. Τα επόμενα χρόνια έγινε δημοφιλής τουριστικός προορισμός λόγω του χιονοδρομικού κέντρου της Οστρακίνας στο Μαίναλο. Έμβλημα αποτελεί η εκκλησία του Αγίου Τρύφωνα στην πλατεία, η οποία οικοδομήθηκε το 1846, αλλά εμένα το ενδιαφέρον μου τράβηξε ο παραδοσιακός ξυλόφουρνος.
Βγαίνουμε και πάλι στο δρόμο για να κινηθούμε 20χλμ βορειοδυτικά και να φτάσουμε στο Βαλτεσινίκο. Περάσαμε από τα Μαγούλιανα, ένα όμορφο χωριό που όπως μας είπε ο Δημήτρης μετά έχει και ωραία πράγματα να δεις, άλλα επειδή το πρόγραμμα είναι ήδη βαρύ δεν κάναμε στάση. Το έχουμε στα υπόψην για επόμενη εξόρμηση.
Το Βαλτεσινίκο είναι χτισμένο σε υψόμετρο 1.140 μέτρων και έχει πλυθισμό 675 κατοίκους. Είναι όμορφος οικισμός με πολλά πετρόκτιστα σπίτια και εντυπωσιακές εκκλησίες, ενώ διαθέτει ταβερνάκια, καφενεία, και αρκετούς παραδοσιακούς ξενώνες. Στο πάνω μέρος του χωριού βρίσκεται ο Άγιος Γεώργιος όπου έχει όμορφη πανοραμική θέα. Το ίδιο προσφέρει και ένα καφέ ακριβώς από κάτω, το οποίο αξίζει να αράξεις. Δεν μείναμε πολύ, εξάλλου ο λόγος που ήρθαμε εδώ είναι για να δούμε το εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου που βρίσκεται 3χλμ πιο κάτω.
Βρίσκεται στη δυτική πλευρά του φαραγγιού του Κάψαλη, στην πτύχωση ενός βράχου μέσα σε ένα φυσικό σπήλαιο. Κτίστηκε γύρω στο 1500, εποχή φυγής προς το μοναχισμό και σήμερα είναι εγκαταλειμμένο. Λόγω της δυσπρόσιτης θέσης του αποτέλεσε οχυρό και καταφύγιο των αγωνιστών και των κατοίκων κατά την επανάσταση, ενώ τελικά κάηκε το 1826 από τον Ιμπραήμ. Για να φτάσετε στο εκκλησάκι θα περπατήσετε λίγο και θα κατέβετε μερικές σκάλες, άλλα αξίζει.
Και πάλι συνεχίζουμε την πορεία μας βορειοδυτικά για να κατευθυνθούμε προς το Λάδωνα και την τεχνιτή λίμνη που σχηματίζεται από το φράγμα. Εδώ βίσκεται ένα γεφύρι, το λεγόμενο “γεφύρι της κυράς”, όπου το χειμώνα σκεπάζεται από την άνοδο της στάθμης του νερού και το καλοκαίρι εμφανίζεται. Το γεφύρι έχει μήκος 55μ. και η ιδιαιτερότητα του είναι ότι διαθέτει πέντε τόξα! Η κατασκευή του ξεκίνησε τον 13 αιώνα και το όνομα του το οφείλει στην Κυρά της Άκοβας, όπου χρηματοδότησε την ανέγερση του. Άκοβα είναι η περιοχή κοντά στο χωριό Βυζίκι της Αρκαδίας.
Έχουμε πεινάσει όλοι και ξεκινάμε να επιστρέψουμε προς το χωριό Λαγκάδια όπου θα κάνουμε την τελευταία μας στάση για φαγητό. Ο δρόμος έχει στροφές και για τα 22χλμ θα χρειαστούμε περίπου 40 λεπτά. Τα Λαγκάδια είναι ένας πέτρινος διατηρηταίος παραδοσιακός οικισμός, που βρίσκεται σε μια πολύ απότομη πλαγιά 70 μοιρών στα 1.000 μέτρα υψόμετρο. Για το λόγο αυτό αναφέρεται και ως κρεμαστό χωριό. Λέγεται ότι χτίστηκε στις αρχές του 13ου αιώνα, από Ηπειρώτες χτίστες που εγκαταστάθηκαν στην περιοχή. Για το λόγο αυτό οι Λαγκαδιώτες φημίζονται εδώ και αιώνες ότι είναι καλοί μάστορες, ιδίως στην τέχνη της πέτρας. Είναι πολύ όμορφο χωριό, με ωραία καφέ και ταβέρνες που αξίζει να έρθεις και να μείνεις. Πραγματικά θα ήθελα να μην χρειάζεται να γυρίσω πίσω σήμερα και να κάτσω να χαλαρώσω. Σίγουρα θα το κάνω κάποια άλλη φορά γιατί θέλω να το ζήσω εκτενέστερα. Καθήσαμε και φάγαμε σε μια ταβέρνα και μετά πήραμε το δρόμο της επιστροφής, καθώς έχουμε να διανύσουμε μπροστά μας περισσότερα από 220χλμ.
