23 Ιουνίου 2017 και θα κάνουμε με το φίλο Δημήτρη, γνωστό ως Mototaxidioti, μία ημερήσια εκδρομή σε Ηλεία και Αχαΐα.
Ξεκινάμε Παρακσευή για να διανυκτερεύσουμε στο εξοχικό μου στο Αίγιο, θέλοντας να κερδίσουμε χρόνο αύριο, για να προλάβουμε να δούμε όσα περισσότερα μέρη μπορούμε. Κατηφορίζουμε προς κόρινθο έχοντας διάθεση για γρήγορη οδήγηση και οι δύο. Ο νέος δρόμος Κορίνθου – Πατρών πραγματικά έχει εκμηδενήσει την απόσταση, καθώς σε μία ώρα και κάτι είχαμε φτάσει από την Ελευσίνα στο Αίγιο. Ξεφορτώσαμε τα πράγματα και κατευθυνθήκαμε στο χωριό Άκολη και την Αυλή του Μάρκου για να φάμε σουβλάκια. Αν βρεθείτε στην περιοχή είναι επάνω στη θάλασσα και έχει πραγματικά από τα καλύτερα σουβλάκια που έχω φάει στη ζωή μου.
Ξυπνώντας καταλαβαίνω ότι θα έχουμε μπροστά μας μία πολύ ζεστή μέρα, γεγονός όχι ευχάριστο για βόλτα με τη μηχανή. Μαζί έχω πάρει μου για να σας δείξω ένα τρίποδο της Manfrotto, το οποίο μου παραχώρησε η εταιρία Αλεξάνδρου και είναι πραγματικά ιδανικό για μοτοσικλετιστές! Όντας κλειστό το μήκος του είναι μόλις 32 εκατοστά, ενώ ανοιχτό το ύψος του φτάνει τα 134 εκατοστά. Έχει βάρος 1,2 κιλά μόνο, ενώ μπορεί να κρατήσει κάμερα μέχρι και 4 κιλά! Ονομάζεται element και θα κυκλοφορήσει στην Ελλάδα τον Οκτώβριο.
Ετοιμαστήκαμε σχετικά γρήγορα και ξεκινήσαμε για να κατευθυνθούμε προς τη Μονή Ασκητή, η οποία βρίσκεται στα δυτικά του δάσους της Φολόης. Το google maps για πρώτη φορά μου την έκανε, οδηγώντας μας από λάθος δρόμο. Η σωστή διαδρομή ήταν να διασχίσουμε το βουνό ανεβαίνοντας προς το χωριό Πυργάκι, άλλα δυστυχώς εμείς κινηθήκαμε προς Σελιανίτικα. Aπό εκεί στρίψαμε αριστερά και κατευθυνθήκαμε νότια προς τη Μυρόβρυση. Η διαδρομή αν και μας φάνηκε κλειστή και ζόρικη είχε ενδιαφέρον οπότε συνεχίσαμε κανονικά. Σε κάποιο σημείο όμως συνειδητοποιήσαμε πως πρέπει να περάσουμε μέσα από ένα δύσβατο χωματόδρομο, το οποίο αποτέλεσε πρόβλημα μιας και κανένας από τους δυο μας δεν είχε διάθεση για χώμα. Τη δυσκολία της διαδρομής μας την επιβεβαίωσε και ο φίλος εδώ, λέγοντας μας ότι πιο καλά να γυρίσουμε πίσω γιατί θα μας ταλαιπωρούσε πολύ για να την βγάλουμε. Το πήρα επάνω μου όμως και ξεκινήσαμε, γιατί πραγματικά βαριόμουν να κάνουμε τόσο μεγάλο κύκλο γυρνώντας στα Σελινανίτικα.
Περάσαμε διάφορα δύσκολα τμήματα με κακό χώμα, άλλα που είχαν κλείσει το δρόμο ζώα, ενώ σε άλλα μας κυνηγήσανε άγρια σκυλιά, το οποίο είναι πραγματικά επικίνδυνο. Άσχετα πάντως αν η διαδρομή ήταν δύσκολη, ιδίως με τα ασφάλτινα λάστιχα, είχε πολύ όμορφα τοπία! Πραγματικά την απόλαυσα.
Πλησιάζοντας στη Χαλανδρίτσα έχουμε συνεννοηθεί να κάνουμε μια στάση για νερό, να πιούμε ένα γρήγορο καφέ και να τσιμπήσουμε κάτι. Φτάνοντας σε αυτή την όαση καταχαρήκαμε με το πολύ όμορφο σκηνικό που συναντήσαμε. Δυστυχώς ο καφές εδώ ήταν αντάξιος των προσδοκιών μας, οπότε απλά τον πληρώσαμε χωρίς καν να τον πιούμε και φύγαμε. Στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε προς το κέντρο του χωριού για να βρούμε κανένα φούρνο και να φάμε κάτι.
Συνεχίσαμε την πορεία μας για λίγο προς τα δυτικά, μέχρι να βγούμε στον 111 που έχω αναφερθεί και σε άλλο επεισόδιο. Αυτός είναι ο δρόμος που ενώνει την Πάτρα με την Τρίπολη. Θα κινηθούμε νότια μέχρι το χωριό Πανόπουλος, όπου εκεί θα στρίψουμε δεξιά για να κατευθυνθούμε προς το χωριό Γούμερο. Φτάνουμε στο χωριό και από το κέντρο του παίρνουμε ένα δρόμο που θα μας οδηγήσει στη Μονή Ασκητή. Οδηγούμε σε μεγάλο ύψος και η πανοραμική θέα από εδώ πάνω εντυπωσιακή. Κατεβαίνοντας το χώμα είναι σαθρό και μας κάνει να νιώθουμε ανασφάλεια γιατί γλυστράει, ενώ σε κάποια σημεία πετυχαίνουμε και άμμο. Η αλήθεια είναι ότι ενώ έχει ταμπέλες και πάμε με GPS, χάνουμε το που ακριβώς βρίσκεται γιατί είναι κρυμμένο. Οπότε κάνουμε μερικά μπρος πίσω.
Σταματάμε σε μια σκιά για να δούμε τι μπορεί να παίζει και γιατί το έχουμε χάσει και εκεί που είμαστε στην απελπισία εμφανίζεται από το πουθενά ένα παπί με δυο ντόπιους ως από μηχανής θεοί. Μας λένε να τους ακολουθήσουμε για να μας δείξουν το δρόμο προς το Ασκηταριό. Από εδώ θα κατέβουμε ένα μικρό καλντερίμι που θα μας οδηγήσει στο Ασκηταριό. Μάθαμε ότι στις 31/8 κάθε χρόνο πραγματοποιείται πανηγύρι, το οποίο μαζεύει πάρα πολύ κόσμο.
Το τοπίο αν και είναι εγκαταλελειμμένο και βρώμικο από τις ακαθαρσίες των ζώων σου προκαλεί δέος. Οι πρώτες ιστορικές καταγραφές αναφέρουν ότι στο χώρο εδώ υπήρχε ένα Μαντείο, όπου περνούσαν οι αθλητές όταν πηγαίνανε προς την αρχαία Ολυμπία.
Η εκκλησία που βρίσκεται στο 2ο κοίλωμα και είναι γκρεμισμένη χτίστηκε κατά την βυζαντινή περίοδο γύρω στο 1200 μ.Χ.. Η παράδοση λέει ότι μέσα στο σπήλαιο ζούσε ένας ασκητής και κάποιοι ντόπιοι από τα γύρω χωριά που κυνηγούσαν στην περιοχή τον πέρασαν για αγριογούρουνο και τον τραυμάτισαν θανάσιμα. Στο σημείο που έπεσε ο ασκητής ξεκίνησε να αναβλύζει νερό μέσα από τη γη και οι ντόπιοι αργότερα έφτιαξαν ένα πηγάδι. Το εκκλησάκι που θα συναντήσετε στο πρώτο κοίλωμα της σπηλιάς χτίστηκε όταν βρέθηκε στο συγκεκριμένο σημείο μία εικόνα της Παναγίας να κρατά ένα βρέφος.
Το ανέβασμα για εκεί που παρκάραμε ήταν λίγο ζόρικο μέσα στον ήλιο, παρόλο που δεν μας πήρε περισσότερο από 10 λεπτά για να φτάσουμε. Έχουμε ήδη αποφασίσει να πιούμε έναν καφέ στο Γούμερο, μιας και στη Χαλανδρίτσα δεν τον ακουμπήσαμε, και για να ξεκουραστούμε λίγο. Στο Γούμερο ο καφές ήταν ανέλπιστα καλός! Και το χαρήκαμε πολύ μετά την προηγούμενη φόλα που φάγαμε!
Αφήνουμε πίσω μας το Γούμερο και πάμε προς Καλάβρυτα, όπου εκεί πραγματοποιείται αυτό το Σαββατοκύριακο το πρώτο Αντάμωμα Φίλων Μοτοσικλέτας. Μια εκδήλωση που διοργανώνεται από 9 μοτοσικλετιστικές λέσχες υπό τον συντονισμό του φίλου μας και παρουσιαστή του Moto In Action, Θανάση Μουρίκη.
Επιστρέφουμε πίσω προς το χωριό Πανόπουλος για να βγούμε στον 111 και να κατευθυνθούμε προς τα Τριπόταμα. Και αυτό το χωριό το είχαμε δει με το Χάρη και τη Μαρία στο βίντεο της Φολόης, μπορείτε να ανατρέξετε εκεί για να το δείτε.
Στα Τριπόταμα θα ρωτήσουμε δυο ντόπιους για τον καταρράκτη του Ταξιάρχη που έχουμε ακούσει ότι είναι ωραία και θέλουμε να κάνουμε ένα πέρασμα. Ο δρόμος μας λένε ότι δεν βγαίνει εύκολα αυτή την περίοδο, αποτρέποντας μας να το προσπαθήσουμε με τα ασφάλτινα λάστιχα. Οπότε επιλέγουμε να πάμε κατευθείαν προς τα Καλάβρυτα.
Τη διαδρομή αυτή δεν την έχω ξανακάνει ποτέ. Και μου αρέσει πολύ γιατί έχει ωραία άσφαλτο και στροφούλες για παιχνίδι. Κατά διαστήματα σταματάει ο καθένας μας για να βγάλει καμιά φωτογραφία, όπως και στο χωριό Σοποτό που περίμενα για λίγο τον Δημήτρη. Στα καλά καθούμενα ξεκινάει να ψιχαλίζει οπότε νομίζοντας ότι είναι τοπικά ένα σύνεφο καβαλάω και ξεκινάω αμέσως. Εδώ προσπαθώ να σας πω ότι έχει ξεκινήσει και βρέχει κανονικά και ότι οι μυρωδιές που λαμβάνω από τη φύση γύρω μου καθώς το νερό βρέχει τη χλωρίδα είναι μοναδικές. Επειδή δυναμώνει και δεν έχω την κάμερα μέσα στη στεγανή θήκη σταματάω για να τη μαζέψω.
Το κομμάτι αυτό που περάσαμε ήταν πραγματικά υπέροχο άλλα δυστυχώς ήταν αδύνατο να σας το δείξω. Ίσως κάποια άλλη φορά. Η διαδρομή στο σύνολο της από τα Τριπόταμα μέχρι τα Καλάβρυτα ήταν 42χλμ και χρειαστήκαμε περίπου μία ώρα για να φτάσουμε.
Στα Καλάβρυτα μπήκαμε γύρω στις 18.30 το απόγευμα και κατευθείαν αναζητήσαμε μέρος για να φάμε κάτι. Από μακριά είδαμε τον Τάκη που έχει το Μουσείο Μοτοσικλέτας και κάτσαμε όλοι παρέα να τους δούμε λίγο. Το βράδυ έχει μια συναυλία στην οποία συμμετέχουν δύο μπάντες που την ώρα αυτή κάνουν soundcheck.
Γενικά στα Καλάβρυτα δεν θα μείνουμε πολλές ώρες, θα δούμε και θα συνομιλήσουμε με πολλούς φίλους μοτοσικλετιστές, και κατά τις 22.30 έχοντας μια ωραία γεμάτη μέρα στην πλάτη, με πολλά όμορφα, άλλα και ζόρικα χιλιόμετρα, θα πάρουμε το δρόμο της επιστροφής για το Αίγιο.
